þumalputtareglan

Það er hættulegt að fara á staði þar sem fólk er að verða fátækara.

Þar sem þú ert ekki þaðan þá er það þér að kenna. Það skiptir ekki máli hversu ríkt fólk er á staðnum, bara að það var ríkara áður. Fólki finnst erfitt að horfast í augu við staðreyndir og leitar af einhverjum til að kenna um. Yfirleitt er vandamálið að þeir sem arðræna svæðið eru tilbúnir að yfirgefa það en það er auðveldara að kenna útlendingum um.

Aftur á móti er fátt skemmtilegra en að heimsækja staði þar sem fólk er að verða ríkara, sama hversu fátækt það er! Það mun taka á móti þér með mestu gestrisni og bjóða þér allt sem það hefur (og stundum er það nánast ekkert).

Það er fróðlegt að horfa á alþingi. Hverjir tala um málefni og svara spurningum? hverjir tala um aðra og snúa út úr? hvaða fréttnæmu atvik er fjallað um í fréttum (eins og t.d. meint lögbrot dómsmálaráðherra eða þingmenn pírata að missa vitið á ca. 3klst). Bjarni ben að ávarpa forseta sem sjóð? There's no such thing as bad publicity?

Ég veit ég er talsmaður þess að hætta að taka mark á miðstýrandanum en ég vil samt að við höfum leið til að skipuleggja okkur og samræma hagsmuni okkar, það er einmitt þessvegna sem miðstýrandinn þarf að fara, kerfislæg áhætta. Það sem stjórnarflokkarnir eru að gera með skrópi og útúrsnúning er fall ekki reisn. Ekkert mark er tekið á alþingi en samt er alþingi forsendan fyrir þeim völdum sem þessir flokkar fara með? Við þurfum að fallbeygja aðeins og finna lausnir.

Öll þessi umræða um flóttamenn er á villigötum en það er ekki við öðru að búast af miðstýranda, vegna þess að þegar ákvörðun er tekin fyrir alla í einu þá er sú ákvörðun svo svakalega mikilvæg að ekki er hægt að taka hana jafn auðveldlega og t.d. þegar ég skrifa eitthvað og set inn á þessa vefsíðu. Þetta hefur verið reiknað út til þaula í rafmyntaheiminum; þar sem er verið að kanna hvernig er hægt að skala kerfi sem þurfa að mynda samþykki (e. consensus) milli margra þátttakenda. Því meira sem þarf að mynda samþykki um, því erfiðara er að skala kerfið.

Nú er kominn tími til að við hættum að treysta útvöldum einstaklingum fyrir að ákvarða hvað sé trúverðugt og þess í stað að leyfa trúverðugum upplýsingum að vinna sér inn þann sess gegnum lýðræðislegt kerfi þar sem mat margra kemur við sögu, en trúverðugleiki byggist á trausti og því hver einstaklingur með mismunandi áhættumat. Vísindi ekki skrifræði.

Sú staða sem komin er upp í íslenskum stjórnmálum er einfaldlega glundroði. Ekki af ástæðulausu enda ætlar evrópusambandið að taka yfir gegnum aukna miðstýringu (sem er óhjákvæmileg niðurstaða skipulags þeirrar stofnunnar), bandarísk-ish dæmið ætlar að kaupa okkur gegnum "auknar fjárfestingar á norðurslóðum" og á sama tíma þá grefur alþingi markvisst undan trúverðugleika sínum með því að leysa málefni innanhúss. Sum málefni eru ekki svo auðveldlega leyst.

Ef við (íslendingar) viljum lifa þetta tímabil sögunnar af þá þurfum við að snúa vörn í sókn. Við þurfum að leysa eineltisvandan bæði menningarlega og tæknilega. Sú lausn sem virkar hér mun virka annarsstaðar og þannig getum við fellt miðstýrendur um allan hnöttinn og alltíeinu eru hagsmunir ekki á villigötum og það verður mögulegt að bæta aðstæður.

Hafiði einu sinni hitt þessa heimilislausu krakka sem eru ekki með skilríki? Einhver 17 ára sem langar að vinna í ísbúð en getur það ekki því hann þarf að fá leyfi frá miðstýrandanum til að vera alvöru manneskja? Í alvöru heiminum hefur það nánast alltaf verið þannig að þú getir unnið þér inn traust og fengið að vinna í ísbúð (eða hvað sem það er) án þess að fá leyfi frá neinum öðrum en þeim sem rekur ísbúðina. Hans stærsti draumur var þessi. Getiði ímyndað ykkur?

Það hafa verið dæmi um kúgun og harðstjórn en það eru flestir sammála um að það sé ekki góð fyrirmynd. Hér á öldum áður þá var fólk sem missti allt traust gert útlægt en það hafði þá möguleika á að fara annað og vinna sér inn traust þar, eflaust voru einhverjir sem gátu það en þessi mál verða aldrei auðveld að fást við. Þessvegna skiptir okkur mestu máli að byggja öryggi með góðu skipulagi og hvatakerfum sem verðlauna þá sem leggja til slíkt öryggi. Ekki að kvarta í alþingi sem er klofið og ófært um að svara tölvupóst (engin svaraði tölvupóstinum mínum, sumir gerðu það óbeint en það er einskis virði, ég er enn de-facto heimilislaus, launalaus og hunsaður).

Samningsstaða fólks er almennt ekki góð og ef við byggjum efnahagskerfi sem bætir úr því með sannfærandi stjórnafyrirkomulagi þá verður alþjóðleg uppreisn og ég er viss um að hún verði ekki ofbeldisbylting. Það eru einfaldlega ekki nógu margir ríkir til að reyna berjast til baka og það tekur því ekki að vera meiða þetta ríka fólk, það nægir að draga úr umsvifum þeirra. Hver nennir að meiða aðra þegar það er nóg að gera í að bæta velferð í samfélaginu? Hver myndi fórna sínu trausti í hefndaraðgerðum þegar það eru alvöru vandamál til að leysa?

Snúum hunsuninni við.